Toegroeien naar een plek die bij je past bij Alles voor Elkaar

Het verhaal van Alles voor Elkaar begint dan ook al zo’n vijf jaar geleden. Hans zag een documentaire over historische begraafplaatsen. Het bracht hem op een idee: de begraafplaats naast zijn huis leek hem heel geschikt om met een aantal van zijn cliënten te onderhouden. Hans legde het plan voor aan de gemeente. En hoewel dit plan niks werd, was het wel de start van Alles voor Elkaar.

Van historische begraafplaats naar gemeentewerf

Hans legde zijn begraafplaatsplan voor aan de gemeente. Die liet weten dat Hans mee kon doen aan een aanbesteding voor het groenonderhoud op de begraafplaats. Dat werd hem niet. Hans vond dat hij er niet klaar voor was om aan zo’n traject mee te doen. Maar daarmee was het voor hem nog niet afgelopen, het begon pas. Hans vertelt: “Een tijd later was ik bij boerderij in Voorschoten. Daar zag ik ineens allemaal maatschappelijke bestemmingen voor me. Al het werk wat op een boerderij gedaan moet worden, zou je goed kunnen uitvoeren met mensen die zoeken naar een bij hen passende rol in  de samenleving. In tegenstelling tot de respons op mijn eerste plan, was de gemeente dit keer heel enthousiast. Alleen zag de stichting die eigenaar van de boerderij is, het niet zo zitten. Ze hadden toch een beetje angst voor de mensen met wie ik daar graag zou willen werken.”

In beeld bij de gemeente

Toch leverde die ervaring Hans wel wat op: hij was nu in beeld bij de gemeente. Een vervolgvraag volgende dan ook snel. De gemeente vroeg hem om in samenwerking met 9 andere partijen een plan te maken voor een tijdelijke bestemming van de voormalige gemeentewerf. De groep ging enthousiast aan de slag en al binnen 8 weken lag er een plan op tafel. Maar het kostte de gemeente vervolgens meer dan 3 maanden om duidelijkheid te verschaffen. “En dat duurde te lang”, vertelt Hans. “We hebben toen als groep de stekker eruit getrokken. We waren teveel tijd kwijt geraakt om nog iets te kunnen realiseren, omdat het sowieso tijdelijk zou zijn.”

Eindelijk aan de slag op Park Schakenbosch

Maar de gemeente weet Hans steeds weer te vinden. “Alweer belden ze, dit keer om te vragen of ik interesse had in een locatie op Park Schakenbosch.” Dat park en de gebouwen waren op dat moment eigendom van een ggz-instelling. Toen die partij vertrok, ging de gemeente op zoek naar een nieuwe invulling. Men vond dat er naast woningbouw ook ruimte moest blijven voor maatschappelijke ontwikkelingen.”

Hans kwam direct in actie. “Ik ben langs de deuren gegaan. In een dag tijd heb ik meer dan 70 handtekeningen opgehaald. We wilden vooral de kerk op het terrein behouden en die als het even kan een maatschappelijke bestemming geven. Het burgerinitiatief was succesvol, maar leidde onbedoeld tot vertraging. Een reeks nieuwe gesprekken tussen de gemeente en de projectontwikkelaar over de bestemming van het gebied was het gevolg. Toch kreeg ik uiteindelijk de sleutel en kon ik aan de slag met Alles voor Elkaar.”

Breng je eigen stoel mee

Hij zit echter nog niet in de voormalige kerk, maar in een van de andere gebouwen op het terrein. Het weerhield hem er niet van om direct te gaan ‘popelen’, een woord wat hij direct even uitlegt. “Popelen staat voor mij voor een ABCD-manier van organiseren – asset based dus – werken met wat er is en dat proberen te versterken.” Gevraagd naar een voorbeeld vertelt Hans: “De hele ruimte – echt alles wat je hier ziet – is ingericht met spullen van de mensen die hier komen. De een bracht een tafel mee, de ander stond met een orgel op de stoep. Doordat mensen hier letterlijk ‘op hun eigen stoel’ zitten, voelen en ervaren mensen deze plek als van henzelf. Ik laat me hierbij inspireren door Ghandi, die ooit zei: ‘Whatever you do for me but without me, you do against me’.

Een brede community of care

Het is de bedoeling dat het wijkleercentrum een onderdeel wordt van de bredere community of care die moet ontstaan in Park Schakenbosch. Hans begeleidt in die community mensen van laagdrempelige activatie naar arbeidsmatige participatie. Dat wil zeggen: van lerend vrijwilligerswerk naar een opleiding of een reguliere baan. Het bieden van die begeleiding ligt dichter bij Hans’ werk als psycholoog. “Ik begeleidde diverse cliënten voor de gemeente. Tijdens mijn werk merkte ik dat regulier vrijwilligerswerk voor mensen met psychische problemen vaak lastig is. Ze hebben vaak angst om te falen en tonen daarom weinig initiatief. De begeleiding schiet ook vaak tekort. Ik wil met Alles voor Elkaar een plek creëren waar deze mensen langzaam kunnen toegroeien naar een plek die bij ze past.”

Begeleiders en wijkverbinders gezocht

Inmiddels zijn er zo’n 25 mensen als vrijwilliger of deelnemer actief bij Alles voor Elkaar. “Dat loopt bij ons nogal door elkaar”, aldus Hans. “Ik zelf heb bijvoorbeeld geen verstand van het repareren van fietsen. Nu heb ik mensen verzameld die het leuk vinden om fietsen te repareren en een paar die het ook echt kunnen. Zo helpen zij elkaar op weg.”

Toch worden echte begeleiders, professionals die niet uit de doelgroep zelf voortkomen, wel gemist. Hans: “Zij kunnen dan wat werk van mij overnemen. Dat vind ik ook belangrijk: het eigenaarschap moet verschuiven van mij als initiatiefnemer naar de buurt.” Daar wordt overigens hard aan gewerkt: Alles voor Elkaar zoekt fondsen om wijkverbinders te gaan opleiden. Het wordt hun taak om de verbinding te leggen tussen het wijkleercentrum en de twee omliggende ‘uitdagingswijken’.” En daarbij is het de bedoeling dat ze hulp krijgen van een digitaal platform zoals Mijn Buurtje of GebiedOnline.

Grote ambities, maar geen bedrijf

Kortom, er gebeurt veel rondom Alles voor Elkaar. En Hans droomt alweer van de volgende stappen. “Met elektrische wagentjes kunnen we straks de post gaan distribueren door de nieuwe woonwijk. Dat scheelt verkeer in de wijk, en past bij het community of care concept. En samen met de bestaande hovenier willen we de kwaliteit van de openbare ruimte van het park een update geven.”

Plannen genoeg, maar het moet niet bedrijfsmatig worden. “Dat kan ervoor zorgen dat de fondsen wegvallen. Dan zouden we aanbestedingen moeten gaan doen en dat gaat in tegen mijn filosofie. De gemeente kijkt naar wat een cliënt nu niet kan en zoekt een plek waar hij die missende vaardigheden kan aanleren. Ik focus op wederkerigheid. Ik zoek uit wat een cliënt wel kan en probeer dat uit te bouwen tot meer. Doordat ik niet let op de negatieve kant van de persoon, maar veel meer kijk naar de positieve kant, krijgen cliënten uiteindelijk een positiever zelfbeeld.”

Gerelateerd